शत्रुबाट प्रेमी सम्मको रोचक यात्रा । Nepali Love Story
काठमाडौं उपत्यकाको एउटा रमझमपूर्ण क्याम्पसमा हाम्रो कथा सुरु हुन्छ। २०७५ बी.एस. को चिसो मौसमले बिस्तारै बिदा लिँदै थियो, र वसन्तको न्यानोपनले क्याम्पसको वातावरणलाई रंगीन बनाउँदै थियो। यहाँको हलचल, विद्यार्थीहरूको हाँसो, र कफीको सुगन्धले भरिएको क्याफेटेरियाले क्याम्पसलाई जीवन्त बनाउँथ्यो। तर यो रमाइलो माहोलमा दुई व्यक्तिहरू थिए, जो एकअर्कालाई देख्नासाथ आगो बन्ने गर्थे—अविनाश र त्रिशना।
पहिलो भेट र प्रतिद्वन्द्विता
अविनाश—हँसило, आत्मविश्वासी, र सबैको मन जित्ने व्यक्तित्व भएको युवक। उसको मुस्कानले मात्रै पनि क्याम्पसका धेरैको मन पगाल्न सक्थे। ऊ क्याम्पसको विद्यार्थी नेतृत्वको चुनावमा "हेड स्टुडेन्ट लीडर" को उम्मेदवार थियो। उसको टोलीमा उसकी सबैभन्दा प्यारी साथी मोनिका पनि थिइन्—चञ्चल, हँसिली, र जहिले पनि नयाँ योजना बनाइरहने।
अर्कोतिर त्रिशना—तीक्ष्ण बुद्धि, स्वतन्त्र, र जवाफ दिन कसैलाई पनि नछोड्ने। उनको हाजिरजवाफले क्याम्पसमा उनलाई चर्चित बनाएको थियो, तर उनको मनभित्र एउटा कठोर खोल थियो। उनको बुवा, जो कहिल्यै परिवारप्रति मायालु भएनन्, ले उनलाई भावनाहरूबाट टाढा राख्न सिकाएका थिए। त्रिशनाको साथमा थिए उनका बाल्यकालका साथी अरुण—चकचके, सहयोगी, र हरेक कुरामा योजना बनाउने मास्टरमाइन्ड।
यी दुई प्रतिद्वन्द्वीको भेट पहिलो पटक क्याम्पसको बहसमा भएको थियो। चुनावको माहोल तात्दै थियो, र दुवैले आफ्नो पक्ष बलियो बनाउन कुनै कसर बाँकी राखेका थिएनन्। अविनाशले भन्यो, "हामीलाई यस्तो नेतृत्व चाहिन्छ, जो सबैलाई समेट्न सकोस्।" त्रिशनाले तुरुन्तै काटिन्, "हो, तर त्यो नेतृत्वले केवल मीठा कुरा गरेर मात्रै पुग्दैन, काम पनि गर्नुपर्छ।" हलमा हाँसो गुञ्जियो, र अविनाशले मुस्कुराउँदै भन्यो, "चुनौती स्वीकार छ।"
पर्चा युद्ध र सजाय
चुनावको दिन नजिकिँदै जाँदा माहोल झन् तनावपूर्ण भयो। एक दिन, दुवै टोलीले र्याली निकाल्ने योजना बनाए। अविनाशको टोलीले नारा लगाउँदै हिँडिरहेको थियो, "अविनाशको नेतृत्व, सबैको साझेदारी!" त्रिशनाको टोली पनि कम थिएन, "त्रिशना यहाँ छिन्, परिवर्तन ल्याउन आतुर छिन्!" तर कुरा बिग्रियो जब दुवै टोली एउटै हलवेमा भेटिए।
अविनाशले त्रिशनालाई जिस्क्याउँदै भन्यो, "तिम्रा पर्चाहरू हल्का छन्, जस्तै तिम्रा योजनाहरू।" त्रिशनाले तुरुन्तै जवाफ फर्काइन्, "तिम्रा कुराहरू जस्तै हावादारी होइनन् नि!" र त्यसपछि के भयो भने, दुवै टोलीले एकअर्कामाथि पर्चा फाल्न थाले। हलवे कागजको आँधीले भरियो—पर्चाहरू हावामा उडिरहेका थिए, विद्यार्थीहरू हाँस्दै र चिच्याउँदै थिए।
त्यही बेला प्रिन्सिपल सरिता म्याडम त्यहाँ आइपुगिन्। उनको कडा नजरले हल शान्त भयो। "यो के तमासा हो?" उनले चर्को स्वरमा सोधिन्। "अविनाश, त्रिशना—दुवै मेरो अफिसमा, अहिल्यै!"
अफिसमा पुगेपछि म्याडमले दुवैलाई एउटा अनौठो सजाय सुनाइन्। "तिमीहरूले युएसएआईडीको ‘फ्युचर इन्टरप्रेनर लीडरशिप प्रोग्राम’ मा क्याम्पसको प्रतिनिधित्व गर्नेछौ। यो मौकाले तिमीहरूलाई टिमवर्क सिकाउनेछ—चाहे तिमीहरूलाई मन परोस् वा नपरोस्।" अविनाश र त्रिशनाले एकअर्कालाई हेरे, दुवैको अनुहारमा स्पष्ट असन्तुष्टि थियो। तर उनीहरूसँग विकल्प थिएन।
पहिलो योजना: हेरर मुभी प्रैंक
चुनाव सकिएको केही हप्तापछि, लीडरशिप प्रोग्रामको तयारी सुरु भयो। तर त्यसअघि, अरुण र मोनिकाले आफ्नो "मास्टर प्लान" सुरु गरे। एक दिन अरुणले त्रिशनालाई भन्यो, "आज साँझ हामी सबै मिलेर फिल्म हेर्न जाँदै छौँ, तँ पनि आइज।" त्रिशनाले शंका गर्दै सोधिन्, "कस्तो फिल्म?" अरुणले हाँस्दै भन्यो, "हल्का कमेडी, रमाइलो हुन्छ।" तर वास्तवमा यो एउटा डरलाग्दो हेरर फिल्म थियो—र त्रिशनालाई हेरर फिल्म मन पर्दैन भन्ने कुरा अरुणलाई राम्ररी थाहा थियो।
मोनिकाले पनि अविनाशलाई त्यही ठाउँमा बोलाएकी थिइन्। फिल्म हलमा पुग्दा त्रिशना, अविनाश, अरुण, र मोनिका सँगै बसे। फिल्म सुरु भएको केही मिनेटमै एउटा डरलाग्दो दृश्य आयो—एउटा भूतले अचानक स्क्रिनमा चिच्यायो। त्रिशना डरले चिच्याइन् र अनायासै अविनाशको हात समातिन्। उनको नङले अविनाशको हातमा गहिरो दाग बस्यो। अविनाशले दुखाइले "आउच!" भन्यो, तर उसले हात छुटाएन।
त्यही बेला अरुण र मोनिका "पपकर्न लिन जान्छौँ" भन्दै हराए। फिल्म हलमा अब त्रिशना र अविनाश मात्रै थिए। त्रिशना डरले काँप्दै थिइन्, र अविनाशले उनलाई शान्त पार्न भन्यो, "डराउनु पर्दैन, म छु नि। यो त नक्कली हो।" त्रिशनाले रिसाउँदै भनिन्, "यो तिमीले नै योजना बनाएको हौला!" अविनाशले हाँस्दै भन्यो, "मैले होइन, तर तिमीलाई समात्न पाएँ, त्यसैले धन्यवाद अरुणलाई।" त्रिशनाले उसलाई हल्का धक्का दिइन्, तर उनको ओठमा पनि मुस्कान खेलिरहेको थियो।
दोस्रो योजना: पिकअप प्रैंक
केही दिनपछि अरुण र मोनिकाको अर्को योजना सुरु भयो। मोनिकाले अविनाशलाई फोन गरेर भनिन्, "मलाई इन्स्टिच्युटबाट पिकअप गर्न आउनुपर्यो, दाइले गाडी मागे।" उता अरुणले त्रिशनालाई भन्यो, "म तँलाई इन्स्टिच्युटबाट लिन आउँछु, तयार भएर बस्।" दुवै समय र ठाउँ एउटै थियो।
जब अविनाश आफ्नो बाइक लिएर इन्स्टिच्युट पुग्यो, उसले त्रिशनालाई बाहिर उभिएको देख्यो। "तिमी यहाँ किन?" अविनाशले सोध्यो। त्रिशनाले रिसाउँदै भनिन्, "अरुणले मलाई लिन आउँछु भन्यो। तिमी किन आयौ?" त्यही बेला नजिकैको कफी शपबाट अरुण र मोनिकाको हाँसो सुनियो। दुवैले एकअर्कालाई हेरे, र त्रिशनाले भनिन्, "यी दुईको दिमाग खराब भएको छ!" अविनाशले हाँस्दै भन्यो, "तर मलाई त गल्तीले पनि तिमीलाई लिन पाएँ, खराब त भएन नि।" त्रिशनाले उसलाई घुरिन्, तर मनमनै उनलाई यो कुरा रमाइलो लाग्यो।
लीडरशिप प्रोग्रामको सुरुवात
लीडरशिप प्रोग्रामको पहिलो दिन, अविनाश र त्रिशनालाई एउटा टिमको नेतृत्व गर्न दिइयो। उनीहरूले विद्यार्थीहरूलाई संगठित गर्नुपर्ने, प्रस्तुति तयार गर्नुपर्ने, र एउटा सानो परियोजनाको योजना बनाउनुपर्ने थियो। सुरुमा दुवैले एकअर्कालाई टेर्ने कोसिस गरेनन्। त्रिशनाले भनिन्, "यो मेरो तरिकाले गर्छौँ।" अविनाशले जवाफ फर्कायो, "मेरो तरिका प्रभावकारी छ।" तर जब समय कम हुँदै गयो, उनीहरूले बुझ्न थाले कि सहकार्य बिना यो काम सम्भव छैन।
एउटा साँझ, जब सबै विद्यार्थी गएपछि उनीहरू एक्लै क्याम्पसको कोठामा बसेर योजना बनाउँदै थिए। त्रिशनाले कफीको कप अविनाशतिर बढाइन्, "ल, थाकेको देखिन्छौ।" अविनाशले मुस्कुराउँदै भन्यो, "तिमीले मलाई कफी दिएको देखेर सबै थकान हरायो।" त्यो सानो क्षणमा उनीहरूबीचको तनाव अलिकति पग्लियो।
सानो-सानो नजिकाइ
लीडरशिप प्रोग्रामको पहिलो हप्ता बित्दै जाँदा अविनाश र त्रिशनाको टिमले राम्रो काम गर्न थाल्यो। उनीहरूको योजना प्रभावकारी बन्दै गयो, र प्रोग्रामका संयोजकहरूले पनि दुवैको प्रशंसा गर्न थाले। तर यो सहकार्य सधैँ सजिलो भने थिएन। एक दिन, प्रस्तुति तयार गर्ने क्रममा त्रिशनाले एउटा स्लाइड हटाउनुपर्छ भनिन्। अविनाशले तुरुन्तै असहमति जनायो, "यो स्लाइडले हाम्रो मुख्य कुरा बुझाउँछ।" त्रिशनाले जवाफ फर्काइन्, "तर यो धेरै लामो छ, कसैले ध्यान दिँदैन।"
दुवैको बहस चलिरहँदा, टिमका अरू सदस्यहरू चुपचाप हेरिरहेका थिए। अन्ततः, अविनाशले हाँस्दै भन्यो, "ठीक छ, तिमी जित्यौ। तर अर्को पटक मेरो कुरा मान्नुपर्छ।" त्रिशनाले मुस्कुराउँदै भनिन्, "सपनामा पनि होइन।" यो सानो हारजितले उनीहरूबीचको सम्बन्धमा एउटा नयाँ रंग थप्यो—प्रतिद्वन्द्विता अझै थियो, तर त्यसमा अब हल्का मित्रता पनि मिसिन थालेको थियो।
एउटा साँझ, प्रोग्रामको काम सकेर सबै घर फर्किएपछि अविनाश र त्रिशना क्याम्पसको खुला आँगनमा बसे। त्रिशनाले आफ्नो नोटबुक बन्द गर्दै भनिन्, "आज तिमीले राम्रो नेतृत्व गर्यौ।" अविनाश छक्क पर्यो र जिस्क्याउँदै भन्यो, "के सुनेँ मैले? त्रिशनाले मेरो तारिफ गरिन्?" त्रिशनाले उसलाई हल्का कोट्याइन् र भनिन्, "धेरै नसोच, यो केवल आजको लागि हो।" अविनाशको हाँसोले आँगन गुञ्जियो, र त्रिशनाको मनमा पनि एउटा अनौठो न्यानोपन फैलियो।
दोस्रो वर्ष: भावनाको सुरुवात
समय बित्दै गयो, र दोस्रो वर्षमा लीडरशिप प्रोग्रामले उनीहरूलाई थप जिम्मेवारी दियो। अब उनीहरूले साना टिमहरूलाई प्रशिक्षण दिनुपर्थ्यो। यो क्रममा अविनाशको जिम्मेवार र मायालु स्वभाव त्रिशनाको आँखामा पर्न थाल्यो। एक दिन, एउटा विद्यार्थीको प्रस्तुति बिग्रिएपछि ऊ रुन थाल्यो। अविनाशले उसलाई शान्त पार्दै भन्यो, "गल्ती गर्नु ठूलो कुरा होइन, सिक्नु ठूलो कुरा हो। हामी सँगै ठीक गर्छौँ।" त्रिशनाले यो दृश्य टाढैबाट हेरिन्, र उनको मनमा अविनाशप्रति सम्मान बढ्यो।
त्यसै साँझ, कफी शपमा बसेर उनीहरूले दिनको समीक्षा गरे। कफीको कप समात्दा त्रिशनाको हात अविनाशको हातसँग ठोक्कियो। दुवैले एकअर्कालाई हेरे, र त्रिशनाले हतारमा हात फिर्ता लिइन्। अविनाशले मुस्कुराउँदै भन्यो, "तिमीलाई मेरो हात छुन डर लाग्छ कि क्या हो?" त्रिशनाले रातो अनुहार लुकाउँदै भनिन्, "तिमीलाई धेरै नसोच्न भनेको नि!" तर उनको मनमा एउटा नौलो भावनाले जरा गाड्न थालेको थियो।
तेस्रो वर्ष: दुर्घटना र भावनाको ज्वार
तेस्रो वर्षको मध्यतिर, क्याम्पसको माहोल परीक्षा र प्रोजेक्टले तनावपूर्ण थियो। एक साँझ, अविनाश आफ्नो बाइकमा घर फर्किंदै थियो। अचानक सडकमा एउटा गाडीले उसलाई ठक्कर दियो। दुर्घटना ठूलो थिएन, तर उसको खुट्टामा चोट लाग्यो र उसलाई अस्पताल लगियो। अरुणले यो खबर त्रिशनालाई राति ८ बजे सुनायो। "अविनाश ठीक छ, चिन्ता नलेऊ," अरुणले भन्यो। त्रिशनाले बाहिरबाट ढाडस देखाइन्, "ठीक छ, मलाई के मतलब?" तर उनको मन अशान्त भयो।
हरेक १० मिनेटमा उनले अरुणलाई फोन गरेर सोधिन्, "अविनाश ठीक छ त? डाक्टरले के भन्यो?" अरुणले हाँस्दै भन्यो, "तँलाई यति चिन्ता किन? ऊ ठीक छ भनेको त छु।" तर त्रिशनाको मन मानिरहेको थिएन। राति ११ बजे, उनले आमालाई "मोनिकालाई भेट्न जान्छु" भनेर ढाँटिन् र अस्पताल पुगिन्।
अस्पतालको कोठामा अविनाश बेडमा बसेर अरुणसँग गफ गरिरहेको थियो। त्रिशना ढोकाबाट भित्र पस्दा उसको अनुहार रातो थियो। अविनाशलाई देख्नासाथ उनको आँखाबाट आँसु झर्यो। "तँलाई के भएको छ? यस्तो लापरबाही किन गरेको?" उनले रुँदै सोधिन्। अविनाश र अरुण दुवै छक्क परे। अविनाशले अरुणलाई आँखाले इसारा गरेर बाहिर जान भन्यो। अरुण मुस्कुराउँदै निस्कियो।
अविनाशले त्रिशनाको हात समातेर भन्यो, "म ठीक छु, त्रिशना। डराउनु पर्दैन।" त्रिशनाले आँसु पुछ्दै भनिन्, "म डराएको होइन, मलाई रिस उठेको छ!" तर उनको काँपिरहेको आवाजले उनको साँचो भावना लुकाउन सकेन। अविनाशले हल्का हाँस्दै भन्यो, "रिसले पनि मान्छे रुन्छन् र?" त्रिशनाले उसलाई हल्का धक्का दिइन्, तर अब उनको मनमा स्पष्ट थियो—अविनाश उनको लागि कति महत्वपूर्ण बनेको छ।
चौथो वर्ष: प्रेमको अनौपचारिक सुरुवात
चौथो वर्षमा उनीहरूको सम्बन्धमा एउटा अनौठो परिवर्तन आयो। उनीहरूले कहिल्यै "म तिमीलाई माया गर्छु" भनेनन्, तर उनीहरूको व्यवहारले सबै कुरा बोल्न थाल्यो। क्याम्पसको कफी शपमा सँगै बस्थे, एकअर्काको लागि कफी ल्याउँथे, र कहिलेकाहीँ हात समातेर क्याम्पसको बाटोमा हिँड्थे। एक दिन, क्याम्पसको सिँढीमा उनीहरू हात समातेर गफ गर्दै थिए। अचानक एउटा साथीले देख्यो र चिच्यायो, "के यो साँचो हो? अविनाश र त्रिशना??"
सबै विद्यार्थी छक्क परे। "यी त दुश्मन थिए नि!" भन्दै हल्ला मच्चियो। तर अरुण र मोनिका टाढैबाट हाँस्दै थिए। "हाम्रो योजना सफल भयो," मोनिकाले अरुणलाई कानमा भनिन्। त्रिशनाले लाज मान्दै अविनाशको हात छोड्ने कोसिस गरिन्, तर अविनाशले हात नछोडेर भन्यो, "अब लुक्नु पर्दैन नि।" त्रिशनाको अनुहार रातो भयो, तर उनले पनि हात फिर्ता लिइनन्।
अन्तिम दिन: प्रेमको पुष्टि
चौथो वर्षको अन्तिम दिनहरू नजिकिँदै थिए। परीक्षाको तयारीले क्याम्पसको माहोल तनावपूर्ण थियो, तर अविनाश र त्रिशनाको लागि यो समय फरक थियो। उनीहरूको सम्बन्ध अब क्याम्पसमा कुनै रहस्य थिएन। साथीहरूले उनीहरूलाई जिस्क्याउँथे, "प्रतिद्वन्द्वीबाट प्रेमी बन्ने कथा हामीलाई पनि सिकाऊ न!" तर दुवैले कहिल्यै आफ्नो भावनालाई शब्दमा व्यक्त गरेका थिएनन्। यो अनौपचारिक प्रेमले उनीहरूको सम्बन्धलाई अझ रोमाञ्चक बनाएको थियो।
परीक्षा अघिको अन्तिम दिन, क्याम्पसमा सबै विद्यार्थीहरू बिदाइको माहोलमा थिए। कोही फोटो खिच्दै थिए, कोही गफमा मस्त थिए। अविनाश र त्रिशना क्याम्पसको पुरानो रूखमुनि उभिएर कुरा गर्दै थिए। त्रिशनाले भनिन्, "चार वर्ष कसरी बित्यो, पत्तै भएन।" अविनाशले उसको आँखामा हेर्दै भन्यो, "साँच्चै, तर यो चार वर्षले मलाई धेरै कुरा सिकायो—खासगरी तिमीबाट।" त्रिशनाले हाँस्दै भनिन्, "के सिकिस् तँले? मसँग बहस गर्न?"
अविनाशले एकछिन गम्भीर भएर भन्यो, "होइन, तिमीलाई बुझ्न। तिमी जस्ती साहसी र इमानदार मान्छे मैले अरू कोही भेटिनँ।" त्रिशनाको अनुहार रातो भयो। उनले कुरा मोड्न खोजिन्, "धेरै मीठा कुरा नगर, मलाई लाज लाग्छ।" तर अविनाशले उनको हात समातेर भन्यो, "लाज मान्नु पर्दैन, त्रिशना। तिमीले यो चार वर्षमा मलाई जितिस्।"
त्यसपछि, अविनाशले त्रिशनालाई बलियो अँगालोमा बाँधे। त्रिशनाको मुटु ढुकढुक गर्न थाल्यो। उनले अविनाशको छातीमा टाउको राखेर चुपचाप उभिइन्। एकछिनको मौनतापछि अविनाशले उनको कानमा फुसफुसायो, "तिमीले अन्ततः गर्यौ, त्रिशना।" त्रिशनाले "के?" भन्न नपाउँदै, अविनाशले उनको ओठमा हल्का चुम्बन गर्यो। त्रिशनाको आँखा ठूला-ठूला भए, र उनले एक पल केही भन्न सकिनन्।
त्यही बेला, टाढाबाट अरुण र मोनिकाको हल्ला सुनियो। "हुर्रे! हाम्रो जोडी सफल भयो!" अरुणले चिच्यायो। मोनिकाले थपिन्, "अब यो कथालाई फिल्म बनाउनुपर्छ!" वरपरका साथीहरू छक्क परेका थिए। कोही ताली बजाउँदै थिए, कोही "यो कसरी सम्भव भयो?" भन्दै टाउको कन्याउँदै थिए। त्रिशनाले लाजले अविनाशको हात च्याप्प समातिन्, र अविनाशले हाँस्दै भन्यो, "अब सबैलाई थाहा भयो, तिमी मेरो हौ।"
प्रेमको हाँसोमय स्वीकार
त्यो क्षणपछि, क्याम्पसको आँगन हाँसो र खुसीले भरियो। अरुण र मोनिकाले आफ्नो "मास्टरप्लान" को जश लिँदै सबैलाई सुनाए, "हामीले पहिलो दिनदेखि यो जोडी बनाउने सपना देखेका थियौँ। हेरर फिल्मदेखि पिकअप प्रैंकसम्म—सबै हाम्रो योजना थियो!" त्रिशनाले अरुणलाई जिस्क्याउँदै भनिन्, "तँलाई त सजाय दिनुपर्छ!" तर उनको मुस्कानले उनको मनको खुसी स्पष्ट देखाउँथ्यो।
अविनाशले त्रिशनालाई फेरि हेरेर भन्यो, "तिमीलाई थाहा छ, म तिमीसँग पहिलो दिनदेखि बहस गर्न रमाउँथेँ। तर बिस्तारै तिमी नै मेरो सबैभन्दा ठूलो जित बन्यौ।" त्रिशनाले पहिलो पटक खुलेर भनिन्, "मलाई पनि तिमी बिना यो चार वर्ष अधुरो हुन्थ्यो।" यो उनको मनको खोल फुटेको क्षण थियो—उनले आफ्नो बुवाको कठोरताले बनाएको भावनात्मक बन्धनलाई तोडेर प्रेमलाई अँगालेकी थिइन्।
बिदाइको मिठो समापन
परीक्षा सकिएपछि, सबैले क्याम्पसलाई बिदाइ गरे। अविनाश र त्रिशना हात समातेर क्याम्पसको गेटबाट बाहिर निस्किए। उनीहरूको पछाडि अरुण र मोनिका अझै पनि हाँस्दै थिए। "अब हामीलाई पनि यस्तै प्रेम खोज्नुपर्ला," मोनिकाले भनिन्। अरुणले हाँस्दै जवाफ दिए, "पहिला तँ आफ्नो पढाइ पूरा गर्!"
काठमाडौंको चिसो हावाले उनीहरूको नयाँ सुरुवातलाई स्वागत गर्यो। अविनाश र त्रिशनाको कथा यहाँ सकिएन—यो केवल एउटा सुन्दर प्रेमको पहिलो अध्याय थियो। उनीहरूले हाँस्दै, जिस्कँदै, र एकअर्कालाई माया गर्दै आफ्नो भविष्यको बाटो तय गरे।